"Yahu kara kuru çirkin bir kızmış bu Leyla" diyene "Ahhh siz onu bir de benim gözümle görseniz..." demiş Mecnun. Arka kapağı kapattım, ilk bu geldi aklıma.
Sevdiğiniz birinin çocukluğunu, ailesini, sizsiz zamanlarda neler yaptığını öğrenmenin, eski bir albüm yada hatıra defteri kurcalamanın tadını bırakıyor kitap ağızda. Umudum kitabı okuduğumda, Ankara'nın gizli kalmış, pek çoklarının görmeyi beceremediği güzelliklerinin deşifre olmasıydı. Fakat, Leyla o bizim aynı kara kuru Leyla...
Kitabın tanıtım yazısında da söylemiş zaten yazar, sevginin ve bağlılığın şehri Ankara. Sevecek ve bağlanacak gücünüz varsa, yani mecnun olasınız gelmişse seversiniz bu şehri, yoksa onun kendini sevdirmek için süslendiği, nazlandığı, cilvelendiği görülmemiş bu güne kadar.
Ankara üzerine güzel bir araştırma olmasının yanı sıra, kitabı benim için özel yapan başka bir şey var aslında. Sanırım en son Milli Kütüphane'de Cankat ile birlikte ziyaret etmiştik çocukluğumuzun "Feridun Ağabey"sini. Yazılardan, işlerden, hayattan, görüşülmemiş zamanlarda büyüyen boyumuzdan, değişen huyumuzdan bahsetmiştik ve geri dönebilmek için Ankara sokaklarına ekmek kırıntıları serptiğimiz çocukluğumuzdan...
No comments:
Post a Comment