"BEN" DE KALAN

Ara ara sağdan-soldan, eski defterlerin ya da bilgisayarımdaki belgelerin arasından yazılar çıkıyor. Yazıldığı günlere götürüyor beni, yazarken ne hissetmiş olursam olayım, yıllar sonra okurken gülümsüyorum. Bir çeşit kendini sevme, özleme, anlama hali sanırım...
Bu da öyle bir yazı işte:

"BEN" DE KALAN

Bir sabah kalktık,yalnızdık...
Oysa söylenecek ne çok sözümüz vardı birbirimize. Bir zamanlar birbirimizdik, ‘biz’dik. ‘Ben’ olmak, bencilleştirdi bizi. Oysa biz yazarken cümleyi üleşirdik...

Dostluk, yüreğe imandı bizde, varlığına ve birliğine... Aşk ibadetti iman edilene ve ayinlerde zorunluluklarımızla sıradan ilişkilerimizi kurban ediyorduk birbirimize.

Hepimiz kulduk ve hepimiz tanrı; her birimiz birer günahtık ve her birimiz birer sevap.
Bir arada öyle çok şeydik ki; doğa dağıttı bizi... Çünkü biz doğamıza karşı koyuyorduk. Büyümüyorduk ve ne zaman bir araya gelsek insanı aşıyorduk...

Bilmiyorduk bir sabah yalnız uyanacağımızı...

Bencilliğimizin kudretinden de haberimiz yoktu o vakit. Öğrenmemiştik henüz, tırnaklarımızla yırtıp dişlerimizle parçalayabileceğimizi; bilmiyorduk. Bu nedenle bencil olamıyorduk.

Ve bir sabah ve sonraki ve daha sonrakinde de yalnız uyandık yalnızlıktan uyuyamadığımız yatağımızda. “ben”olmak yersiz ve zamansız saldırıyordu günün herhangi bir vaktinde. Yaşadığımız şehirler üstümüze yıkılıyordu; yaşadığımız evler... Göz kapaklarımız gözlerimize yıkılıyordu. Çıkamamaktan korkuyorduk altından,
çıkmak istemiyorduk.

Kendimizi içimizdeki dingin odalardan birine sakladığımız bir akşam, kendi saçlarımızı yolar, yüzümüzü tırmalar ve avuçlarımızı ısırırken öğrendik yırtıcılığımızı.
Sabah olduğunda tırnaklarımızın ve dişlerimizin arasında kalan kan pıhtılarını görmek korkuya boğdu yarım kalmışlığımızı.

Korku, tattığımız duyguların en korkuncuydu...

Boyun eğdik neye boyun eğdiğimizi bilmeden.
Evcilleştirdiler bizi... “ben” olmanın en evcil hali “bencillik” ti ve artık imanımız ve ibadetimiz bencilliğimizdi.


26.10.1999/ANKARA