Uyku kardeşim ver elini...

Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil.

 Peki ya biz? İstiyor muyuz? istemiyor muyuz?  hazır mıyız? değil miyiz? diye erteleye erteleye hayatımıza yön verirken biz, bir uzman çıkıp karşımıza “çocuk sahibi olamama” ihtimalinden söz edince bir anda dümeni çocuklu hayata doğru kırdık.

Çorum –Ankara arasında yollarda geçen , bür türlü gerçekleşmeyen tayininimin peşinde koşturmalı hayatımıza bir de tüp bebek tedavisi sıkıştırdık acilen. Moral bozuklukları, iğneler, hastane yolları , raporlar, aciller,olasılıklar, umut etmeler, beklemeler, kaygılar, dualar...

Bir minik ARGUN’umuz var şimdi.  Kaşlarının üzerindeki kalın kabuk tabakası( konak) ve yanaklarındaki kırmızı döküntülere  bir de kusmuk kokuları eklenince, hele de  battaniyesi kaldırılıp bir türlü doldoramadığı kıyafetlerinin içindeki minik bedeni ortaya çıkınca  tam da bakımsız köylü çocuklarını andıran bir Minik Argun...

Bütünüyle bana bağımlı, gece gündüz uyuyan ve uyanık kaldığı minik aralıkları kendi ellerini hayran hayran izleyerek geçiren bir Argun.

Acıktığında, uyandığında, sıcakladığında ya da belki şöyle hafif yana dönesi geldiğinde etinden et koparılıyormuşçasına çığlıklarla ağlayıp bizi panik içinde bırakan bir Argun.

Altı temizlenip  karnı doyduktan sonra göğsüme başımı yaslayıp kucağımda tortopacık uyuyan bir minik Argunumuz var.

Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil.

 Hayat bir inatlaşmayla zora koşmasa biz de henüz düşünüyor olacaktık belki, ama şimdi bir minik Argunumuz var ve hiç pişman değiliz...