Yaz, Kiraz ve İmla Hataları

Bağdaş kurup yere oturuyor, yere serdiği geniş yaygının bir ucunu da dizlerinin üzerine çekiyordu . Her seferinde işini besmeleyle dualar gibi fısıltılı bir sesle  "nar lekesi çıkmaz " diyip öyle başlıyordu narları ayıklamaya. Derince bir kapta birikiyordu nar taneleri, hem derin hem de geniş bir kapta. "Höle yavaş yavaş etcen bak, sonracıma çalakaşık dıkıvercen ağzına, bak gör bayılcen bayılcen..."

Narı Serap usulü yemeye başladık. Bir-iki kaşık salladım nar dolu kaba
ve sonra ben
bir sokaktan geçtim... Eski evlerin taş avlularından daracık sokağa narlar sarkıyordu, sonbahardı. Hayatımda ilk kez nar ağacı gördüğümden belki
şaşkındım ve belki de beni hayatlarında ilk kez gördükleri için nar ağaçları, yabancıladı... Ben nar ağacı olsam ve dallarımın altından  şaşkınlık ve yorgunluktan ağzı açılmış bir yabancı geçse, tam da o sırada oradan geçen ben gibi, dalımdan bir nar düşürürdüm önüne ve o gariban yere düşünce yarılan kabuğun altından saçılan kıpkırmızı taneciklere hayran hayran bakarken gülerdim, dallarımdaki serçeleri hoplatıp yapraklarımı hışırdata hışırdata. O vakit, o yabancı da oracıkta durup sarılırdı gövdeme, ağlardı belki hıçkıra hıçkıra. Öyle olmasa bile ikimizi sır kardeşi yapan bir sevgiyle dokunurdu yapraklarıma, eşek değil ya.  Tebessüm ederdi hiç olmazsa,  tebessüm etmese bile, bir gün oturur uzun uzun yazardı beni biryerlere de belli ederdi minnetini, hiç olmadı yıllar sonra nar yerken sevdiceğiyle,  gülümserdi ansızın, özlemle...

Yabancısıydım bütün o evlerin, sokakların, insanların, o insanların içinde eskidiği ve benim henüz  ona doğru ilk adımlarımı attığım hayatın. Renklerin, seslerin, sessizliklerin. Dağ yamacına yaslanmış şirin mi şirin o küçük kentin... Kendimin de yabancısıydım, kendimi orda görsem ben bile tanımazdım.
Bir tek sonbahar tanıdıktı, ben de onun güzeller güzeli yüzüne kandım.

Serap usulü nar yememiz bitince, gülümsedim ben ve hatta daha yerken gülümsedim. Eşimcim fırsattan istifade daha çok nar yedi bence.
Her neyse,
özlemişim...