yaşasın nihayet sonbahar geldi...

Dürüst olalım... Güzel ögeler vardı elbette içinde; ama ben yine de bayramlardan öyle özel bi tat almazdım, alamıyorum.Çocukken sürükleyerek götürürlerdi beni bayram ziyaretlerine, şimdi de görev bilinciyle gidiyorum.
Bu insanları sevmiyorum ya da özlemiyorum ya da ziyaretten hoşlanmıyorum demek değil.Formalitelere dönüştüğünde ayaklarımın ağırlaşmasına neden oluyor, o kadar.
Sadece bayramlar değil aslında, anneler günü, öğretmenler günü, doğum günleri, vs
benim mantık makamımda bir türlü gerekli itibarı göremiyorlar.
Peki şikayetçi miyim varlıklarından? değilim tabi...Ortalıkta bayram ve özel günleri umursayan hatta formaliteleriyle yaşarken özel bir tad alan bunca insan varken şikayet etmek haksızlık olur.İstiyorum ki onlar sündüre sündüre bayram ve özel günlerini yaşasınlar bana da " amaaaan, deryadır" deyip geçsinler, uymuyorum diye kızmasınlar.

Hem nasıl şikayet ederim bu özel günlerin niğmetlerinden faydalanırken...Misal Nerisim gelmiş bayram diye...Ohhh... Keşke her gün bayram olsa...Her gün gelse Neris, her gece uyumamak için türlü bahaneler uydursa, "Derya biraz daha konuşalım mı dese" uykulu gözlerini oğuştura oğuştura...

 

Ha bir de bayram tatilinin bir kısmını teeee İzmitten gelip bizimle geçiren Conan gibi dostları varsa insanın...Keşke sık sık bayram olsa...Buluşup beytepemize gitsek,çene çalsak sabahlara kadar, bütün cesaretini toplayıp yemeklerimden yese mesela ve hatta acemiliğimin çıktığı sürücü koltuğunda otururken ben, o arkada kahkahalar patlatsa...

 

Benim bayramlardan şikayetim yok ve hatta diyorum ki; keşke her gün bayram olsa...