Yar Bana Bir Eğlence Aman Amannn

Nevra önermişti. Fena fikir olmadığını düşünmüş ama cana getirmeye gerek görmemiştik.

Soğuk ve sıkıcı bir pazar günü ani bir kararla alışveriş merkezine kırdık direksiyonu aldık, geldik.

Pek sık kullanmadığımız halde salonda yer işgal eden yemek masamız canımızı sıkıyordu epeydir. Gözümüz kapladığı alandaydı. Özellikle eşya sevgisinden yoksun eşimcimi feci rahatsız ediyordu bu durum ve zaman zaman "bi çekilse de oraya ben geçsem!" bakışlarıyla masayı süzerken yakalıyordum kendisini.

Aldığımız setin her masaya takılabilen filesini bizimkine uyarlamak için biraz kafa çalıştırmamız gerekti ve sonunda don lastiğinin yeni bir kullanım alanını keşfettik.

Altındaki halının ses izolasyonunu sağlayacağını umut ediyoruz. Masanın üzerine de ince bir örtü serdik ki darbeyi biraz emip sesi ve topun aşırı sıçramalarını engellesin.

Buna rağmen biraz ses çıkarsa da... Çıksın yahuuuu...dedik. 3,5 senedir oturduğumuz apartmanın uyumlu, sessiz, zararsız insanları olarak buncacık zarar vermeye hakkımız olduğuna karar verdik.
Hergün akşam 19.00 - 20.00 arasına denk gelen 15 dakikalık ufak tıkırtı kimseyi öldürmez değil mi?

Bu arada, evde ders verdiğim öğrencilerimle kimi ders aralarında yaptığımız 3-5 dakikalık mini maçları da zarardan saymıyorum. Hatta öğrencilerimin memnuniyetini ve masa tenisinin odaklanma problemi yaşayan öğrenciler için de önerilen bir spor olduğunu hesaba katınca toplumsal yarardan bile bahsedilebilir bence.

Yaklaşık bir ay oldu ve henüz komşularımızdan şikayet için kapımızı çalan olmadı. Biz de mutluyuz oyuncağımızla. Evet masa küçük, evet alan dar filan ama eğleniyoruz biz :)